2016 bedankt. Je was prachtig! (mijn persoonlijk jaaroverzicht)

Op 1 januari om 00:00 stond ik met een glas champagne in mijn hand naast mijn man en beste vriendin. De afgelopen jaren zeiden mijn bestie en ik best vaak tegen elkaar: ‘Nou.. dit jaar had wel wat beter gekund’. Dit jaar was ik er bijna zeker van dat het jaar beter zou worden dan alle andere jaren. We zouden gaan verhuizen en wie weet… misschien wel een kindje. Al mijn dromen kwamen uit dit jaar, qua huis, familie en full time bloggen en daar ook van kunnen leven. Dus bij dezen 2016 bedankt. Je was prachtig! Ik laat je mijn persoonlijk jaaroverzicht zien aan de hand van foto’s. Let’s go!

Januari

Oud en Nieuw vierde ik in Friesland. Op 1 januari gingen we wandelen langs het water en nam er iemand een Nieuwjaarsduik. Een nieuw jaar, een frisse start. Het is dat ik zo’n koukleum ben, anders had ik met hem mee gedaan.

Begin januari ging ik met mijn ouders en man ook lekker een klein weekje weg naar de Costa Brava. Heerlijk cultuur snuiven, lekker eten, chillen en opladen voor het jaar dat zou komen.

Lekker wandelen in de duinen. Wat heerlijk is het om die naast de deur te hebben. Gelukkig blijft Cookie altijd braaf op me wachten als ik weer eens overal foto’s van aan het maken ben.

Februari

In februari zocht ik mijn nieuwe auto uit. Deze Jeep Renegade zou het worden. Precies in deze kleur. Ik ging voor een Golf, maar kwam thuis met een Jeep. Of nou ja… thuis…ik moest er nog een week of zes op wachten natuurlijk.

Maart

Op 1 maart zaten we bij de notaris i.v.m. de officiële overdracht van ons huis. Kijk mij eens blij zijn. Eindelijk verhuizen naar een grote mensen huis in de provincie. Huisje, boompje, beestje, auto en misschien wel kindje? Laat het volwassen leven maar beginnen. Best op tijd toch? Op je veertigste?

Whoop whoop, in maart was de lente in aantocht. Ik vierde haar alvast met deze mooie vrolijke bloemen.

April

Maart en april stond vooral in het teken van verbouwen. Gelukkig huurden we vlakbij een huis, zodat we vaak even konden gaan kijken. Hier zie je de bovenverdieping opengebroken. Die ziet er nu wel een beetje anders uit, maar het uitzicht is gelukkig nog net zo mooi.

Ons oude huurhuis lag vlakbij het strand, dus qua locatie kon dat niet beter. Hoe vaak we wel niet even op het strand gegeten hebben. Tja.. dat kon toen nog lekker spontaan natuurlijk. Fijn dat we daar in het verleden zo van hebben kunnen genieten, want dat zal nu wel ‘iets’ moeilijker worden.

Het verbouwen schoot lekker op. Hier zie je ons huis zonder en mét uitbouw eraan vast.

Nog een mijlpaal: In april hadden we eindelijk ons adoptieboekje af. Dit is een soort introductieboekje wat biologische moeders krijgen te zien en waarop ze hun keuze onder andere kunnen baseren aan wie ze hun kindje willen gaan afstaan. Het is enorm raar om te beseffen dat de biologische moeder van Robin een paar maanden later door dit boekje ons uitkoos.

Nou…. daar is ‘ie hoor. Mijn pride & joy. Mijn nieuwe waggie. Dolblij was en ben ik er mee. En nu ik deze foto zo zie, bedenk ik me dat ‘ie momenteel wel weer eens door de wasstraat mag.

April stonden er ook ontzettend veel pers events op de agenda. Op deze foto zie je de leuke (of eigenlijk zelfs leukste) Dees en ik bij Specsavers. Dees en ik kennen elkaar nu anderhalf jaar, maar afgelopen jaar spraken we altijd samen af voor events en dan gaan we daarna vaak nog even eten. Wel zo gezellig. Wat een kort haar heb ik hier nog hè?

Mei

Oh kijk dan hoe mooi: De bollenvelden! Wij wonen echt heel mooi aan het strand, in de duinen, vlakbij de bossen en bollenvelden. Ik hou daar zo van.

In mei begon de zomer ook een beetje. Alle boompjes weer in bloei. Lekker genieten van die prachtige blauwe lucht en die mooie roze bloesempjes. Heerlijk tijdens het wandelen met Cookie.

Een van de laatste dagen van mei gingen we verhuizen. Eigenlijk waren we nog niet helemaal klaar met het huis, maar omdat onze procedure on hold was gezet vanwege de verhuizing, wilde ik per sé over. Een verhuizing is een life event en dan krijg je ook weer opnieuw de Raad van de Kinderbescherming op bezoek om te kijken of je nieuwe huis wel geschikt is voor een kind. Gelukkig is onze raad heel flexibel en de dag van de verhuizing zaten we hier al aan tafel met de raadsmedewerkster. Ons huis was geschikt. De procedure mocht weer van z’n hold af.

Juni

Nog maar een paar dagen in mijn nieuwe huis en ik werd gemaild door de radio of ik geïnterviewd wilde worden over hoe het was om te verhuizen naar een dorp. Kan ik ook weer op mijn cv zetten 🙂

Halverwege juni ging ik met drie goede vriendinnen een weekend weg. Het was echt een heerlijk weekend weg met de ‘meisjes’ met veel lekker eten, drankjes, fijne gesprekken en gezelligheid. Dat weekend spraken we ook enorm veel over de adoptie procedure, hoe ik me daarbij voelde, of ik iets verwachtte… etc. etc. Little did I know. Want dat weekend werd Robin geboren. Achteraf is het zo bizar allemaal, ik kan er nog steeds niet over uit. Alsof het zo moest zijn. Nog even keten met de vriendinnen voordat ik moeder werd.

Een paar dagen later werd ik door het adoptiebureau gebeld dat er een kindje was geboren en dat de biologische moeder wilde dat wij zijn ouders zouden worden. Onze mooie verrassing, opeens stond ons leven op z’n kop. ’s Ochtends belde ik met S., ’s avonds hadden wij Robin’s geboortemoeder al aan de telefoon: ‘Congratualations with your baby boy. He’s beautiful’, zei ze. Een paar extreem stressvolle, maar tegelijkertijd prachtige weken braken aan waarin van alles geregeld moest worden.

Juli

Er moesten nog een paar hobbels genomen, maar op vrijdag 1 juli kregen we aan het eind van de middag onze echt toestemming van het Ministerie binnen. De volgende dag mochten we afreizen naar de VS. Op zondag zouden we Robin ontmoeten. Na al die jaren wachten op een kindje was het nu eindelijk zo ver. Op 3 juli namen we Robin mee naar ‘huis’. We bleven precies drie weken in de VS waar we aan elkaar konden wennen en de laatste officiële documenten geregeld moesten worden.

Op 24 juli vlogen we naar Nederland waar ons ‘echte’ leven samen zou gaan beginnen. Kijk dat kleine poppetje nou. Dat kan je toch niet geloven, dat ‘ie zo klein was. En daar vond ik ‘m al weer groot!

Thuiskomen was heerlijk, maar tegelijkertijd ook heel heftig. In de VS zaten we lekker met z’n drieën in een coconnetje. Nu moest er weer van alles. Mark begon weer met werken, vrienden en familie wilden op bezoek komen (en terecht natuurlijk). Dat was wel even wennen. Aan de ene kant genoot ik enorm van ons kleine mannetje in ons mooie nieuwe huis, aan de andere kant verlangde ik wel eens terug naar die ‘veilige’ periode in de VS.

Augustus

Ook ik probeerde langzaam de draad weer op te pakken qua werk. Maar toen ik het UWV belde voor de zelfstandigen uitkering, was ik wel even verbaasd. Daar schreef ik dit blog artikel: Ik ben boos. over dat vervolgens viral ging en op Vrouw.nl doorgeplaatst werd. Ik kreeg ontzettend veel steun, maar ook echt achterlijke reacties van randdebielen die mailden dat zij ook geen uitkering hadden gekregen toen ze hun hond uit het asiel hadden gehaald of hoe ik het in mijn hoofd haalde überhaupt aan werken te denken. Ach ja… niet iedereen is even intelligent of beschikt over empathisch vermogen. Dat is blijkbaar niet voor iedereen weggelegd.

In augustus verstuurden we ook onze eerste geboortekaartjes. Dat deden we in golven. Ik ben nog steeds zo blij met ons design. Liefde voor ons eigen kaartje!

En kijk… daar hangen de kaartjes die we vervolgens kregen. Dit was op de dag dat ons kookeiland werd bezorgd. We hebben de keukenmuur doorgebroken en nu een grote open ruimte met een kookschiereiland. Ik dacht dat dat meer praktisch zou zijn, maar het grappige is dat vrienden altijd hier gaan zitten (inmiddels hebben we daar ook barkrukken).

September

Als ik nu deze foto bekijk, dan vind ik Robin zo klein, maar toen vond ik ‘m groot joh! Hier was hij opeens geen newborn meer en paste ‘ie niet meer in zijn wiegje. Dat vond ik nog al een moment. Ik zag ‘m al bijna op z’n brommer wegrijden om uit te gaan in de stad.

En de nieuwe eettafel werd ook bezorgd en de lampen opgehangen. Het huis is nog steeds niet helemaal ‘af’ qua inrichting, maar stukje bij beetje gaan we de goede kant op. Binnenkort krijgen we gordijnen en dan kunnen we aan de tuin en zolder beginnen. Stukje bij beetje. Dat vind ik trouwens wel fijn, want zo wordt het echt je huis.

In september was ik door Blogsociety ook uitgenodigd voor de première van Bridget Jones’ baby. Dat werd meteen mijn eerste uitje zonder man en baby, maar wel met bestie, want die mocht mee. En dat was dus hartstikke leuk. De film is fantastisch en het was ook wel weer eens leuk om een mooie jurk aan te trekken en te make-uppen. Robin was ook voor het eerst bij een oppas omdat Mark in het buitenland zat, maar ook dat was helemaal goed gegaan.

In september trouwde ook een van mijn oud-huisgenoten uit Groningen met zijn grote liefde. Omdat het flink ging nazomeren eind september, konden we lekker buiten zitten met de ceremonie en de borrel. Het was een prachtige dag en echt een droomhuwelijk. En ik kon mijn roze jurk weer aan. Spot je me op de foto?

Oktober

Een van de perks van ons huis is het mooie uitzicht. Ik geniet daar enorm van en vooral van de prachtige zonsondergangen die vanaf ons huis te zien zijn.

Ondertussen bleef Robin maar doorgroeien. Ik word helemaal sentimenteel als ik de eerste lading babykleertjes die hij niet meer past in een koffer naar zolder breng. Met het tempo waarop hij doorgroeit (en de hoeveelheid kleren die ik voor hem blijf kopen), staat vrij binnenkort de hele zolder vol.

Gelukkig kunnen we daar allebei heel hard om lachen.

In oktober mocht ik met 3 Dejlige lezers ook op ANWB cursus en dat was heel gezellig, leerzaam en leuk om mee te maken.

November

Begin november schreef ik een open brief aan de RSJ betreft haar advies over adoptie. Die brief bracht nog al wat te weeg en werd massaal gedeeld. Gelukkig werd de brief dus ook echt gelezen en bereikte ‘ie zelfs Den Haag. Ik kreeg mailtjes van politici, belde met een radiozender, gaf een mini interview en sprak met de Landelijke Vereniging voor Adoptieouders. De enige die nog steeds niets van zich heeft laten horen is mevrouw Calkoen zelf. Omdat ik over dit onderwerp nog veel vragen krijg, zal ik er binnenkort meer over vertellen. In het kort een tipje van de sluier: Mevrouw Calkoen heeft met ons belastinggeld een belabberd advies gegeven dat totaal niet onderbouwd is. Schandalig. Ik kan er nog boos om worden.

Deze taart was toch ook wel echt een van de hoogtepunten van het jaar. Die maakte ik de middag dat drie andere bloggers en ik de Kerst Allerhande mochten komen bewonderen. Superleuk om te doen en ook om het artikel te maken. Leuk weetje: Het is echt een van de beter gelezen artikelen op Dejlig het afgelopen jaar.

Deze kleine baby Buddha werd al weer 5 maanden oud en ik maakte van deze mijlpaal deze tamelijk briljante foto. Kijk dat vingertje. Echt alles wat dit mannetje doet daar smelt ik bij. Gaat dat ooit over? Nee, ik denk van niet.

Nog zo’n moment… dat je de buggy ombouwt van wieg naar zitstoeltje. What’s next? Zijn eigen autootje?

Mark verraste mij ook nog met dit mooie kettinkje met de R van Robin en een klavertje vier omdat we zo’n geluk met hem hebben gehad. <3

December

Niet alleen de zonsondergangen zijn mooi, ook de zonsopkomst kan wonderschoon zijn. De lucht lijkt wel in brand te staan!

 

December was een maand met vele Robin mijlpalen: Hij werd al weer een half jaar oud, kreeg zijn eerste tandjes en leerde rollen. Het is toch zo’n knap kind!

Onze eerste feestdagen als gezin. We zochten een mooie kerstboom uit en deze prachtige bal die vriendin Quinta liet maken van Robin’s geboortekaartje is daarin het pronkstuk.

En nu zijn de laatste dagen van het jaar aangebroken. Zoals ik al zei: Wat een ontzettend mooi jaar was dit. Zo veel hoogtepunten. Wat heerlijk om dit kleine mannetje nu te hebben. Elke dag is een feestje met hem, zelfs de dagen die wat lastiger zijn. Het is zo’n fijn blij kind. En wat wonen we nu heerlijk. Alles viel op zijn plek het afgelopen jaar. Letterlijk en figuurlijk.

Voor zo veel dingen ben ik dankbaar. Voor dat ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken. Voor mijn familie. Dat iedereen gezond is. Voor mijn vrienden. Voor leuke blog collega’s als Desirée, Tamara, Geertje, Andrea, Esmée, Elise Joanne en nog veel meer leuke chica’s waar ik bijna dagelijks wel even mee klets. Voor leuke opdrachten die ik mocht doen. Voor lekker in mijn vel zitten. Maar VOORAL voor mijn prachtige gezin, mijn lieve en leuke man en mijn fantastische geweldige kind. En laten we ook vooral hond Cookie en kat Bing niet vergeten.

Ik vind het bijna jammer om afscheid te moeten nemen van dit jaar, maar dat ga ik morgen toch echt doen. In stijl… met goede vrienden die we dit jaar hebben leren kennen omdat onze zoontjes op dezelfde dag geboren zijn en we dus tegelijk in de VS zaten om ze op te halen.

Morgen verschijnt hier ook nog een column, dus ik ga nog geen goed uiteinde wensen, daarvoor moet je morgen maar terugkomen.

Heb jij ook een mooi 2016 gehad? Wat was jouw persoonlijke hoogtepunt? Ik ben benieuwd!

Fijne dag vandaag!

Liefs,
Karen

Volg je Dejlig al op Bloglovin?

adoptieDejlig DecemberfeestdagenjaaroverzichtNew Years Evepersonalpersonal lifePersonal Peaks